Wielu pacjentów czuje paniczny strach przed leczeniem kanałowym – na samo wspomnienie tego zabiegu stają się nerwowi. Uważają, że jest to niezwykle bolący i stresujący zabieg. Często myślątak Ci pacjenci, którzy nie mieli do czynienia z leczeniem endodontycznym.

Przede wszystkim znieczulenie.

Najczęstszym znieczuleniem stosowanym przez stomatologów jest znieczulenie miejscowe. Jego zadaniem jest znoszenie odczuwania bólu w miejscu ingerencji. Rozróżniamy wiele rodzajów znieczulenia miejscowego używanego podczas leczenia kanałowego :

• nasiękowe – wstrzyknięcie środka znieczulającego do dziąsła w bezpośrednią okolicę wierzchołka korzenia zęba – zwykle nieskuteczne.
• przewodowe – zniesienie przewodnictwa pnia nerwu poprzez podanie środka znieczulającego – stosowane jest główne na dolnych zębach trzonowych.

Jeśli wyżej wymienione anestezje nie przynoszą skutku lekarz stosuje:

• śródwięzadłowe – wprowadzenie środka znieczulającego do przestrzeni ozębnowej,
• znieczulenie domiazgowe – wstrzyknięcie roztworu znieczulającego pod dużym ciśnieniem do jamy zęba,
• znieczulenie śródkostne – podanie środka znieczulający bezpośrednio do kości gąbczastej otaczającej leczony ząb.

Następnym etapem leczenia jest otwarcie komory zęba w celu usunięcia martwej lub żywej miazgi. Kolejne działania to:
Opracowanie kanału lub kanałów korzeniowych (ilość kanałów zależna od mapy endodontycznej zęba) przy użyciu narzędzi oraz płukanie kanałów w celu usunięcia miazgi kanałowej i toksyn bakteryjnych z kanalików. Taki kanał jest odpowiednio przygotowany do osuszenia i wypełnienia.

Strach przed leczeniem może wyperswadować myśl, że to jedyna możliwość uratowania zęba, a przecieżjego utrata wiąże się z:

• trudnym rozdrabnianiem pokarmów.
• nieestetycznym wyglądem,
• zaburzeniami mowy,
• powstawaniem destymy,
• objaw Godona,
• nieleczone zęby to częsta przyczyna bólów głowy
• wszelkie zaburzenia związane z ekstrakcją zęba mogą prowadzić do zwyrodnień stawów skroniowo-żuchwowych wymagających długotrwałej rehabilitacji.